Toen ik begon als manager, dacht ik dat mijn grootste kracht mijn gevoel voor harmonie zou zijn. Ik ben iemand die spanning feilloos aanvoelt, die het liefst wil dat iedereen zich prettig voelt, en die liever bruggen bouwt dan muren optrekt.
Maar juist dát maakte het begin van mijn leiderschapsreis soms ingewikkelder dan ik had verwacht.
Ik wilde een fijne sfeer creëren, maar soms betekende mijn rol dat ik beslissingen moest nemen waar iemand níét blij van werd. Ik wilde begrip tonen, maar dat betekende niet dat ik om gedrag heen mocht kijken dat eigenlijk aangesproken moest worden. Ik wilde teams verbinden, maar soms moest ik eerst door een ongemakkelijk gesprek heen om echt vooruit te komen.
En eerlijk?
Dat voelde soms alsof ik tegen mijn eigen natuur inging.
Als startend manager leerde ik dat:
- niet elk moment harmonieus hoeft te zijn,
- je soms door spanning heen moet om verbinding te herstellen,
- een lastig gesprek vaak de kortste route is naar rust,
- en dat je leiderschap niet verliest als iemand even boos op je is.
Sterker nog: ik ontdekte dat échte harmonie meestal ontstaat na het ongemakkelijke stuk, niet ervoor.
De grootste les was dat ik harmonie niet hoefde los te laten. Ik moest alleen leren dat het niet altijd de route is, maar vaker het resultaat. Sinds ik dat doorheb, voel ik minder ruis in mezelf. Minder twijfel. Minder pleasen. En veel meer vertrouwen in wat ik doe zelfs wanneer het ongemakkelijk is.
Voor iedereen die net begint als manager en harmonie hoog heeft staan.
Wees zacht, maar niet vermijdend.
Wees empathisch, maar ook helder.
En vergeet vooral niet: spanning vermijden is geen harmonie creëren.
Soms is een klein beetje storm precies wat een team nodig heeft om weer samen in de zon te kunnen staan.
Reactie plaatsen
Reacties